Przewodnik turystyczny

Angola (Republika Angoli - República de Angola) – państwo w południowo-zachodniej Afryce nad Oceanem Atlantyckim, członek Unii Afrykańskiej. Sąsiaduje z Demokratyczną Republiką Konga, Namibią, Kongiem oraz Zambią. W przeszłości była kolonią portugalską. Posiada znaczne zasoby surowców naturalnych, w tym ropy naftowej i diamentów. Angola jest największym krajem afrykańskim. Nazwa Angola pochodzi od imienia króla N’Gola - władcy ludu Mbundu, który żył w okolicach Luandy. Jego królestwo zostało podbite i zniszczone przez Portugalczyków.

Pełny opis tutaj.

Kuchnia Angoli

Ponieważ Angola była kolonią portugalską od wieków, kuchnia portugalska ma znaczący wpływ na kuchnię Angoli. Funge (lub funje) i pirão są to bardzo popularne potrawy, a w uboższych rodzinach często spożywane w każdym posiłku. Danie można jeść z ryb, kurczaka, i fasoli. Funge de bombo, bardziej powszechne w północnej Angoli. Pirão w kolorze żółtym, jest wykonany z mąki kukurydzianej i jest bardziej powszechne na południu.  Moamba de galinga (lub kurczaka muamba). Zarówno funge i moamba de galinga zostały uznane za dania narodowe.

---

Dane w oparciu o MSZ:

PRZEPISY CELNE. Nie wolno przywozić i wywozić angolskiej waluty (dokładne kontrole na lotnisku). Przepisy celne zbliżone są do standardów między­narodowych. Nie wolno wywozić kamieni szlachetnych, kości słoniowej, wyrobów ze skóry krokodyla i węża oraz skorup żółwi. W przypadku wywozu wyrobów rękodzieła artystycz­nego z drewna, obrazów i innych dzieł sztuki wymagana jest zgoda Ministerstwa Kultury (na wyrobie zostaje przyklejony specjalny znaczek z pieczątką). Niektóre sklepy z pamiątkami sprzedają wyroby z naklejkami zezwalającymi na wywóz. 

MELDUNEK. Należy zgłosić swój pobyt służbom imigracyjnym oraz poinformować o miejscu zamieszkania (na formularzu przekroczenia granicy). Obowiązek zameldowania cudzo­ziemca spoczywa na hotelu lub osobie prywatnej udzielającej mu gościny. Zaleca się, aby obywatele polscy, ze względu na własne bezpieczeństwo, po przybyciu do Angoli zgłaszali Ambasadzie RP w Luandzie swój pobyt w tym kraju. Zaleca się stałe noszenie dowodu tożsamości, np. poświad­czonej urzędowo (w Ambasadzie) fotokopii paszportu z ważną wizą. Oryginał paszportu należy przechowywać w bezpiecznym miejscu.

UBEZPIECZENIE. Nie ma obowiązku wykupienia ubezpieczeń osobowych. Polisy polskich i zagranicznych towarzystw ubezpie­czeniowych nie są uznawane za formę gwarancji zapłaty, np. kosztów leczenia. Zaleca się wykupienie polisy, by uzyskać refun­dację poniesionych wydatków – najlepiej takiej, która obejmuje też koszty ewakuacji chorego. Można wykupić miejscowe ubez­pieczenie medyczne.

SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA. Wymagany jest dowód szczepienia przeciw żółtej febrze – należy go okazać straży granicznej przy wjeździe do kraju (tzw. żółta książeczka). Angola leży w strefie tropi­kalnej, w której występują liczne zagrożenia zdrowotne. Naj­większym z nich jest malaria, występująca w zasadzie na terytorium całego kraju i we wszystkich porach roku. Zaleca się stosowanie profilaktyki przeciwmalarycznej. W przypadku poja­wienia się wysokiej gorączki, bólu mięśni i głowy oraz objawów przypominających zatrucie pokarmowe (także po powro­cie do Polski) należy bezwzględnie zgłosić się do leka­rza, ponieważ opóźnienie leczenia malarii może być bardzo niebezpieczne. Aby zmniejszyć ryzyko ukąszeń komarów przenoszących malarię, należy unikać przebywania na ze­wnątrz po zapadnięciu zmroku oraz nosić odzież zakrywającą ramiona i nogi. Podczas snu należy chronić się pod moskitierą. Zaleca się stosowanie kremów lub aerozoli odstraszających komary. W Angoli odnotowuje się także wysoką zachorowalność na cholerę, żółtaczkę, śpiączkę, gruźlicę, polio i trąd. Rośnie liczba nosicieli wirusa HIV i osób chorych na AIDS. W związku ze szczególnie dużym zagrożeniem cholerą należy przestrze­gać pod­sta­wowych zasad profilaktyki i podwyższonych rygo­rów higie­niczno-sanitarnych, a zwłaszcza: często myć ręce, dokładnie odkażać naczynia, owoce i warzywa, używać tylko przego­towa­nej wody, unikać spożywania ryb i owoców morza i – ogólnie – posiłków w barach i restauracjach, gdzie higiena budzi wątpli­wości. Zatrucia pokarmowe zdarzają się bardzo często. Zaleca się spożywanie wyłącznie napojów sprze­da­wanych w zamkniętych butelkach lub w puszkach. Pomoc medyczną na odpowiednim poziomie świadczą jedynie prywatne kliniki. Cena wizyty u lekarza to 40–60 USD. Nie istnieje pogotowie ratunkowe.

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW. Obowiązuje ruch prawo­stron­ny. W przypadku pobytu ponad 3-miesięcznego obo­wiązkowe jest posiadanie miejscowego prawa jazdy, które otrzy­muje się na podstawie polskiego prawa jazdy (procedura jest długotrwała). Funkcjonariusze policji bardzo rzadko honorują między­na­rodo­we prawo jazdy i żądają od cudzoziemców okaza­nia doku­men­tu miejscowego, podobnie jak firmy wynajmujące samochody. Angolskie prawo jazdy nowego typu jest ważne na obszarze państw Afryki Południowej należących do Południowo­afrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC). Ubezpie­czenie OC jest obowiązkowe. Nie powinno się podróżować po zmroku. Kierowcy nagminnie oślepiają współużytkowników dróg lub jeżdżą bez do­statecz­nego oświetlenia oraz niewłaściwie parkują. Należy zachować szczególną uwagę podczas poruszania się po Luandzie o każdej porze dnia ze względu na bardzo niebezpieczną jazdę motocykli (moto­cykliści nie przestrzegają znaków drogowych i świateł!) oraz wymuszanie pierwszeństwa przez kierowców samo­cho­dów. Na wielu ulicach są głębokie dziury lub otwarte studzienki kana­lizacyjne.

PODRÓŻOWANIE PO KRAJU. Generalnie podróżowanie po kraju jest trudne i często ryzykowne. Trwa odbudowa dróg, mostów oraz wiaduktów po wieloletniej wojnie domowej. Najlepiej podróżować samochodem terenowym. Większość dróg jest bardzo zniszczona, a podczas pory deszczowej wiele z nich jest nieprzejezdnych. Usługi serwisowe są rzadkie i na niskim poziomie. Jeśli to możliwe, zaleca się jazdę przynaj­mniej w dwa samochody. Głównym środkiem komu­nikacji między Luandą a stolicami prowincji nadal są samoloty, ale problemem jest wpisanie w listopadzie 2008 r. wszystkich linii lotniczych Angoli na „czarną listę” międzynarodowych organizacji lotniczych. Oznacza to, że w razie wypadku towarzystwo ubezpieczeniowe może odmówić wypłaty odszkodowania. Ew. zmiana tej sytuacji może nastąpić nie wcześniej niż w połowie 2009 r. Między wieloma prowincjami istnieją już dogodne połączenia autobusowe. Na niektórych trasach autobusy i mikrobusy są przeładowane pasażerami i często zdarzają się awarie. Nie istnieje pasażerski transport morski.

BEZPIECZEŃSTWO. Po 27-letniej wojnie domowej od 2002 r. w Angoli utrwala się pokój. Jednakże traumatyczne skutki obco­wania z przemocą, rozregulowanie mechanizmów kontroli spo­łecznej, bieda, bezrobocie oraz wielkie ilości broni pozostałej po wojnie rodzą przestępczość pospolitą. Do rozbojów dochodzi zwłaszcza w peryferyjnych dzielnicach dużych miast, a także w kilku strefach centrum Luandy oraz na szlakach komunika­cyj­nych. Spacerując po Luandzie lub poruszając się po tym mieście samochodem, należy zachować zdroworozsądkowe środki ostrożności. Nie należy nosić przy sobie dużych sum pieniędzy, biżuterii, laptopów ani innych drogocennych przedmiotów. W samochodzie koniecznie należy zamykać okna i blokować drzwi. Szczególne środki ostrożności należy zachować także na plaży, gdzie bardzo często dochodzi do kradzieży. Poważnym niebezpieczeństwem w głębi kraju są miny – po­zosta­łość z okresu działań wojennych. Nie wolno zbaczać z regularnie uczęszczanych dróg. Nie wszystkie pola minowe są wyraźnie oznaczone (warto zasięgnąć opinii miesz­kańców).

PRZYDATNE INFORMACJE:
•   Angola należy do najdroższych krajów świata. Ceny wielu towarów i usług są zaskakująco wysokie (dotyczy to zwłaszcza restauracji, hoteli, wynajmu domów lub miesz­kań). Przykła­dowo, w Luandzie i na prowincji przeciętne miejsce hotelowe kosztuje dziennie około 200 USD (jeśli uda się je znaleźć), a na posiłek trzeba przewidzieć min. 50 USD na osobę.
•   Zakaz fotografowania budynków rządowych i wojskowych przenoszony bywa na całą sferę obiektów publicznych. Odpo­wiedzialni za ich ochronę są często nadgorliwi i nie­przejednani, dlatego lepiej pytać o zgodę przed zrobieniem zdjęcia, aby nie stracić kamery, aparatu lub filmu.
•   Podstawowym środkiem komunikacji miejskiej są prywatne mikrobusy (kolor niebieski), zwane myląco taksówkami. Mikrobusy te bywają przeładowane, często w fatalnym stanie technicznym i nieostrożnie prowadzone. W Luandzie istnieje także ograniczony transport autobusowy. Klasyczne taksówki praktycznie nie istnieją (firma Macontaxi, tel. 222 261 800).
•   W Luandzie i w innych miastach występują trudności z zao­patrze­niem w wodę, energię elektryczną i paliwa. Hotele i zamożniejsze domy prywatne mają własne zbiorniki na wodę i agregaty prądotwórcze.
•   Telefonia komórkowa jest rozpowszechniona; w Angoli działa dwóch operatorów: Movicel (sieć państwowa) i Unitel (sieć prywatna), przy czym zasięg ich sieci obejmuje tylko stolice prowincji i kilka mniejszych miejscowości. Korzystanie w Angoli z telefonu komórkowego zarejestrowanego w Polsce (roaming) jest możliwe (warto zasięgnąć informacji u operatora).
•   Język urzędowy – portugalski – jest powszechnie używany. Znajomość innych języków obcych jest znikoma. W regionach graniczących z Demokratyczną Republiką Konga dość popularny jest język francuski.