Przewodnik turystyczny

Togo, państwo położone w Afryce Zachodniej nad Zatoką Gwinejską, należącą do wód Oceanu Atlantyckiego. Graniczy z Ghaną, Beninem i Burkina Faso. Obszar dzisiejszego Togo został odkryty przez Portugalczyków w 1471 roku. W czasach kolonialnych, Togo było obiektem rywalizacji: Niemiec, Francji i Wielkiej Brytanii. Ostatecznie kraj w okresie I wojny światowej stał się kolonią francuską. Dzisiejszym świadectwem tego faktu jest to, że oficjalnym językiem kraju jest francuski. Togo odzyskało niepodległość w 1960 roku.

Dziedzictwem urastającym do symbolu Togo jest Koutammakou, ziemia ludu Batammariba z bardzo charakterystyczną architekturą wkomponowaną w półpustynny krajobraz. Są to gliniane domy z wieżami, zwane także pałacami (Takienta), choć sama nazwa może być myląca. Jest to jeden z najbiedniejszych regionów Togo, a warunki życia mieszkańców tych pałaców nie charakteryzują się luksusem. W 2004 roku Koutammakou znalazło się na liście dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Zdecydowana większość terytorium Togo porośnięta jest wysokotrawiastą sawanną, na której miejscami rosną zdegradowane lasy tropikalne. Lasy zajmują jedną czwartą powierzchni kraju. W wyższych partiach gór można spotkać fragmenty wilgotnych lasów równikowych. Powszechnym gatunkiem drzew w Togo są palmy i akacje, a w lasach eukaliptusy i hebanowce, które są nadmiernie wycinane przez ludzi. Świat zwierząt w Togo uległ znacznemu zubożeniu w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat. Główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest rozszerzanie areału ziem uprawnych oraz degradacja lasów. Na terenach słabo zaludnionych można spotkać słonie, lwy i antylopy, a nad rzekami krokodyle i hipopotamy. W lasach, ale i też na obszarach wilgotnych sawann żyje kilka gatunków małp, są to głównie pawiany i szympansy. Na bagiennych terenach nadbrzeżnych występują płazy i gady w tym jadowite węże. W celu ochrony przyrody utworzono kilka obszarów chronionych, zajmujących 8% powierzchni Togo. Do takich obszarów zalicza się m.in. Park Narodowy Fazao Malfakassa.

Pełny opis tutaj.

---

Dane w oparciu o MSZ:

PRZEPISY CELNE. Restrykcje celne nie odbiegają od powszech­nie przyjętych standardów.

UBEZPIECZENIE. Posiadanie ubezpieczeń osobowych i komuni­ka­cyj­nych może być kontrolowane. Uznawane są polisy zagranicznych towarzystw ubezpieczeniowych, w tym polskich.

SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA. Wymagane jest szczepienie przeciw żółtej febrze, wykonane co najmniej 10 dni przed datą wjazdu do Togo. Występuje duże zagrożenie sanitarno-epide­miolo­giczne, głównie malarią, cholerą, tyfusem, żółtą febrą, wiru­so­wym zapaleniem opon mózgowych, AIDS i wieloma choro­bami tropi­kalnymi. Ryzyko zachorowania w znacznym stopniu zależy od miejsca pobytu i trybu życia. W kraju działa sieć szpitali prywatnych i państwowych o zróżnicowanym poziomie usług. Doradza się wykupienie odpowiednich polis ubezpie­cze­nio­wych, a w razie konieczności poważniejszych zabiegów chirur­gicz­nych – powrót do Europy.

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW. Turyści podróżujący samo­chodem muszą mieć międzynarodowe prawo jazdy.

PODRÓŻOWANIE PO KRAJU. Po Togo można podróżować stosunkowo swobodnie. Komunikacja drogowa obsługiwana jest przez autobusy i mikrobusy. Jakość usług jest niska – nie ma rozkładów jazdy, a pojazdy często się psują. Stolica kraju, Lomé, ma regularne połączenia lotnicze z Paryżem i Amsterdamem oraz ze stolicami większości krajów zachodniej Afryki. W miastach można korzystać z taksówek, autobusów i bardzo popularnych, niedrogich taksówek motorowerowych.

BEZPIECZEŃSTWO. Togo jest krajem stosunkowo bezpiecznym dla turystów w porównaniu z innymi państwami regionu. Większe zagrożenie przestępczością pospolitą występuje tylko w Lomé i w pobliżu przejść granicznych. Odradza się samotne poruszanie się po Lomé w nocy.

OBYCZAJE. Ze względu na obowiązujące zwyczaje zaleca się przestrzeganie odpowiednich norm dotyczących ubioru i zacho­wania w miejscach publicznych oraz kultu religijnego.

PRZYDATNE INFORMACJE. Wykonywanie zdjęć jest dozwolone wszędzie poza obszarami zastrzeżonymi, które często nie są odpowiednio oznakowane. Jednak aby nie narazić się na agresywne reakcje miejscowej ludności, należy za każdym razem pytać o pozwolenie na fotografowanie obiektów kultury tradycyjnej i osób. Nie wolno fotografować obiektów mogących mieć zastosowanie wojsko­we (mosty, porty i lotniska).