Wielki Mur… indyjski. Dlaczego nieznany?

Odcinkami Kumbhalgarh przypomina wręcz do złudzenia chiński prototyp. Jest oczywiście od niego dużo krótszy – liczy w sumie jedynie 36 km długości. I znacznie młodszy – jego budowa rozpoczęła się w 1443 roku, na 50 lat przed tym, nim Kolumb wyruszył poprzez Atlantyk na odkrycie nowego lądu. I trwała przez kolejne sto lat. W XIX wieku mur jeszcze poszerzono.

Budowlę, która przez wieki pełniła rolę fortu, a dziś jest muzeum można podziwiać w stanie Radźastan w zachodnich Indiach. Mur ma siedem bram wjazdowych, a w samym obiekcie znajduje się aż 360 świątyń. Około sześćdziesięciu z nich to świątynie hinduistyczne, pozostałe zaś zbudowane były dla wyznawców dźinizmu.

Dźiniści wierzą, że dzięki praktykom ascetycznym można pokonać własne słabości ducha i ciała, a przez to uwolnić się z koła reinkarnacji. Dźinizm miał silne oddziaływanie w południowych Indiach w III-VII wieku oraz na północnym wschodzie w wiekach IX-XII. Dziś, zmarginalizowany jest do zachodniego stanu Gudźarat i nielicznych rejonów południowego stanu Karnataka.

Zobacz także: Zobacz Wielki Mur Chiński z innej perspektywy

Grubość muru jest imponująca. Zgodnie z jedną z legend, maharana (władca) Rana Kumbha, który rozpoczął budowę, nie był w stanie sprawić, aby mur stał. Dopiero gdy ofiarę z życia złożył dobrowolnie jeden z jego ludzi, w miejscu, gdzie ścięto mu głowę wzniesiono konstrukcję bez żadnych problemów. Mur jest utrzymany w bardzo dobrym stanie – w jego obrębie utworzono liczne, pełne kwiatów ogrody.